Herken je dit?
De wekker gaat af. Met een zucht open je je ogen. Terwijl je de zachte kreten van de wekker probeert te negeren, wrijf je de slaap uit je ogen. Maar je voelt je nog zó moe en uitgeput. Je vraagt je af hoe je in godsnaam de dag moet doorkomen. Je kan niet meer en de dag begint nog maar net. Met een snelle blik op de klok sleur je jezelf uit bed.
Jij moet naar je werk en de kinderen naar school, maar het lijkt alsof niemand op dezelfde golflengte zit. Je loopt gespannen en met opgetrokken schouders boterhammen te smeren en barst furieus uit als er een glas melk gemorst wordt.
Je voelt je daarna schuldig en verdrietig, omdat je zo tekeer bent gegaan tegen je kinderen. Dat hebben ze niet verdiend. Je voelt je teleurgesteld in jezelf. Je herkent jezelf niet meer. Terwijl je zo je best doet om je emoties onder controle te houden, staan de tranen in je ogen. Je lichaam verkrampt zich nog meer van de spanning. En je had al zoveel pijn in je nek en schouders.
Op je werk word je ontvangen met een eindeloze lijst van taken. Emails stromen binnen, vergaderingen stapelen zich op. Je telefoon trilt voortdurend met meldingen van je werk en van Smartschool. En te midden van deze constante stroom van afleiding probeer jij je te concentreren. Je hoofd barst en draait als een draaikolk. Je hart bonst aan 200 per uur in je keel. Met klamme handen tokkel je op het toetsenbord van je computer. Je voelt je constant opgejaagd, als een kwetsbaar hertje dat aan een leeuw probeert te ontsnappen. Maar je blijft jezelf pushen om vooruit te geraken en te doen wat er van je verwacht wordt.
Wanneer je na die lange werkdag thuiskomt en het liefst van al meteen in de zetel wil ploffen, word je begroet door een berg wasgoed. De keuken ziet er uit alsof er een tornado doorheen is gegaan. Je gezin vraagt jouw aandacht. Maar het lukt je niet meer. Jij bent op. Leeg. Je voelt een druk op je borstkas alsof er een olifant zijn poot heeft op staan. Je hebt gewoon de energie niet meer.
Te midden van alle chaos, weet je dat je morgenochtend weer hetzelfde scenario zult ingaan. De cyclus lijkt eindeloos. Waar die gevoelens vandaan komen weet je niet, maar angst en paniek maken zich meester over jou. Je hebt het gevoel dat je hier nooit meer uitgeraakt en bent klaar om de handdoek in de ring te gooien.
Je hoofd zegt 'doorgaan', maar je lijf zegt STOP!