Herken je dit?
Met een hartslag van 200 per uur schrik je wakker. Je wil haastig uit je bed springen, maar beseft nét op tijd dat je vakantie begonnen is. Een glimlach krult zich om je mond. Terwijl je je opgelucht nog even omdraait in je bed, flitsen ineens gedachten aan je werk door je hoofd. Zachtjes kreunend denk je 'Nee, niet nu!' en verbergt je hoofd onder je kussen. Alsof je verwacht dat je de gedachten daarmee kan wissen. In die 2 weken verlof die je nu hebt, wil je écht niet aan je werk denken.
De telefoon gaat af. Je betrapt jezelf er op dat je jezelf afvraagt dat toch niet je collega of baas zou kunnen zijn. Het lukt je niet zomaar ineens los te komen van je werk. Je lijf is hier in vakantie, maar je hoofd lijkt nog op de werkvloer te zitten. En de spanning tussen je schouders die je al een tijdje een ambetant gevoel bezorgt en waarvan je dacht dat die wel over zou gaan eens de dagelijkse rush zou wegvallen, lijkt ook nog niet voorbij. Je zucht. Je móet nu echt tot rust zien te komen en genieten.
De laatste weken voor je verlof heb je extra hard doorgewerkt om alles af te ronden. Toegegeven, 't was stressig, maar dan zou je tenminste relaxed aan je vakantie kunnen beginnen. En nu, dag 2 van je vakantie, voel je je ineens ziekjes. Het was weer te verwachten. Maar het komt niet in je op dat dit een signaal van je lijf kan zijn dat het even teveel geweest is.